10. Task and intrigue.

Wchodzę do pokoju Parkera. Lustruje mnie wzrokiem, jest wściekły. Nie dziwię się.
- Co to ma być? Zasypiam w Londynie, budzę się w Los Angeles? - krzyczy a ja wzdycham. Opowiadam mu wszystko, włącznie z moim planem zabicia Nathalie. Niechętnie się zgadza, w sumie nie ma innego wyjścia. Czyszczę moją snajperkę, zrobię to po cichu. Nie chcę popełnić błędu, nawet najmniejszego.
Kilka minut po dwudziestej. Nathalie znajduje się na celowniku, Tom idzie kilkanaście metrów za nią. W razie czego ma ją dobić. Upewniam się że tłumik jest założony na lufę i strzelam. Czysty strzał, ruda opada na ziemię. Nie żyje, Tom cofa się. Ja pakuję broń. Robię zdjęcie.
Załatwione.
Klikam i wysyłam. Wracamy do hotelu, ciężko opadam na fotel. Właśnie zabiłem szefową K-Mart, jedną z najważniejszych osób w świecie przestępczym. Przeczesuję swoje włosy dłońmi, Tom klepie mnie po ramieniu.
- Będzie dobrze... Musieliśmy to zrobić. - nalewa sobie piwo do szklanki, ale porządny się zrobił. Kiwam głową i idę do łazienki. Osuwam się po ścianie. Nie mam sumienia. Gdybym miał, żałowałbym śmierci tylu osób. Od dwóch lat zabijam regularnie, co tydzień mam zlecenie. A jednak, nie mam wyrzutów. Jestem pozbawiony uczuć, może tylko znam miłość i gniew. Mój telefon dzwoni, odbieram.
- Spisaliście się, gratuluję. Możecie wracać, o dziewczynę się nie martw. - mówi ochrypły głos. Rozłączam się i pakuję. W taksówce wyglądam przez okno. Kiedy wszystko się ułoży, wrócę tu z Hope. Obiecuję.

***
Londyn wita nas zimnym, deszczowym powietrzem. Pada deszcz, krople z dużym naciskiem opadają na ziemię. Muszę przygotować się na niezły ochrzan od reszty. Tom przekręca klucz w drzwiach, ciekawe skąd ma. Nie brałem kluczy. Zostawiamy dość mokre torby w korytarzu i wchodzimy w głąb domu. Wszyscy stoją w salonie, na nasz widok... się uśmiechają. Unoszę brew.
- Nie powinniście być źli za to że "uciekliśmy"? - pytam a Hope puszcza mi oczko.
- Nie. Wiemy o co chodziło... - odpowiada za wszystkich Max, a ja oddycham z ulgą. - Co nie znaczy że jesteśmy z tego faktu zadowoleni. Jesteśmy rodziną, Nathan.
Kiwam głową. Przytulamy się, Hope całuje mnie w policzek. Uśmiecham się, pierwszy raz od kilku dni. Ciekawi mnie jedna rzecz... Skąd oni wiedzieli o tym? Wątpię aby agencja wyjawiła im prawdę. I zachowanie dziewczyn, nie są wściekłe chociaż zabiłem ich szefową. Czyżbym został uwikłany w jakąś intrygę?